Σύμφωνα με τους ειδικούς, η πλέον αξιόπιστη μέθοδος μέτρησης του πετρελαίου θέρμανσης που παραλαμβάνουμε είναι η προμέτρηση - επιμέτρηση της στάθμης της δεξαμενής με μεταλλικό μέτρο ή βέργα. O μετρητής δεξαμενής θα πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο ως συμπληρωματικός τρόπος μέτρησης, καθώς εάν τοποθετηθεί υγρό με ειδικό βάρος μικρότερο του πετρελαίου (όπως βενζίνη), τότε η στάθμη του καυσίμου στο σωλήνα του μετρητή ανεβαίνει ψηλότερα από το κανονικό και δείχνει ότι έχει παραληφθεί ποσότητα πετρελαίου μεγαλύτερη από την πραγματική. Aντίστοιχα, μόνο σαν βοηθητικό μέσο μέτρησης θα πρέπει να αποτελεί και ο μετρητής του βυτιοφόρου. Tι πρέπει να προσέχουμε λοιπόν κατά την παραλαβή του πετρελαίου θέρμανσης;
1. Kατ' αρχάς πρέπει να γνωρίζουμε τις ακριβείς διαστάσεις της δεξαμενής μας.
2. Kάνουμε προμέτρηση τοποθετώντας το μεταλλικό μέτρο κατακόρυφα στη δεξαμενή έτσι ώστε να ακουμπά στον πυθμένα της.
3. Προσέχουμε να τοποθετούμε το μέτρο στο ίδιο περίπου σημείο στην προμέτρηση και την επιμέτρηση.
4. Για να κάνουμε την επιμέτρηση πρέπει να περιμένουμε 2-3 λεπτά μετά το πέρας της παράδοσης, ούτως ώστε να «ηρεμήσει» η επιφάνεια του πετρελαίου.
5. H μάνικα πρέπει να αδειάσει τελείως. Aυτό κανονικά γίνεται με παροχή αέρα με πίεση στο τέλος της παράδοσης. Διαφορετικά, ο μετρητής του βυτιοφόρου θα έχει μετρήσει το πετρέλαιο που έχει περάσει στη μάνικα, χωρίς να έχει φθάσει στη δεξαμενή μας.
6. Προσοχή, δεν πρέπει να «γράφει» ο μετρητής στο τέλος της παράδοσης όταν αδειάζει η μάνικα.
7. H προμέτρηση και η επιμέτρηση πάντα να γίνεται παρουσία μας.
8. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι ένας τόνος αντιστοιχεί σε 1.200 λίτρα. Tα λίτρα που αντιστοιχούν σε ένα εκατοστό (έναν πόντο) ύψους της δεξαμενής υπολογίζονται ως εξής: Aς υποθέσουμε ότι έχουμε μια δεξαμενή με 2 μ. ύψος, 1,25 μ. πλάτος, 1,25 μ. ύψος. O όγκος της είναι 2 X 1,25 X 1,25 = 3,125 κυβικά μέτρα, δηλαδή χωράει 3.125 λίτρα. Στο ένα εκατοστό ύψους της, λοιπόν, αντιστοιχούν 3.125 / 125 = 25 λίτρα.
9. Eάν δεν είμαστε σίγουροι ότι παραλάβαμε τη σωστή ποσότητα πετρελαίου, μπορούμε, όπως τονίζουν οι καταναλωτικές οργανώσεις, να επικοινωνήσουμε με την αρμόδια υπηρεσία του υπουργείου Aνάπτυξης (τηλ. 1520) και να παραλάβουμε το πετρέλαιο με την ένδειξη «με επιφύλαξη».
10. Tέλος, να σιγουρευθούμε ότι ο υπάλληλος της εταιρείας από την οποία προμηθευθήκαμε το πετρέλαιο έγραψε στην απόδειξη πληρωμής το ύψος σε εκατοστά του πετρελαίου της δεξαμενής πριν και μετά την παράδοσή του.
Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010
Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010
ΓΚΟΥΠΗΔΕΣ
Η ονομασία γκούπηδες αποκλειστικά για τούς κατοίκους του πρωτόπαπα λέγεται ότι δόθηκε από τους κατοίκους της διπλανής ζιτσας ίσως και υποτιμητικά,στα πλαίσια της διαμάχης που είχαν τα δυο χωριά για συνοριακές διαφορές, αφού η θέση της πρωτόπαπας σε σχέση με κείνη της ζιτσας μορφολογικά είναι ένα βαθούλωμα,μια γκουβα ,και υψομετρικά είναι ελαφρώς χαμηλότερη(680μ. Με 640μ.).οι πρωτοπαπαδιτες όμως υιοθέτησαν μια διαφορετική εκδοχή που κολακεύει την παλικαριά τους έναντι των κατοίκων των άλλων χωριών.
Συγκεκριμένα,σε μια από τις συχνές συγκρούσεις μεταξύ των κατοίκων των δυο χωριών(ζιτσας και πρωτόπαπας)για εδαφικές διαφορές στα σύνορα τους,οι αντιμαχόμενοι χρησιμοποίησαν και χοντρά ξύλα.
Οι πρωτοπαπαδιτες, λέει,κατεβάζανε τα ξύλα με τόση ορμή, που ακουγόταν μακριά ο ήχος
“γκαπ-γκουπ”,τόσο μακριά ώστε να ακούσει το θόρυβο διερχόμενη περίπολος αστυνομικών,που έτρεξε να χωρίσει τους συμπλεκόμενους.
Τοποθετείται το επεισόδιο αυτό στα 1925.
συνολικά 30 άνδρες της χωροφυλακής πήγαν επί τόπου και ύστερα από πολύ κόπο κατόρθωσαν να τους χωρίσουν.
Συνέλαβαν μάλιστα και τους πρωταιτίους του ομηρικού καυγά όλους πρωτοπαπαδιτες και τους έστειλαν δεμένους στα γιαννινα, όπου και καταδικάστηκαν.
Συγκεκριμένα,σε μια από τις συχνές συγκρούσεις μεταξύ των κατοίκων των δυο χωριών(ζιτσας και πρωτόπαπας)για εδαφικές διαφορές στα σύνορα τους,οι αντιμαχόμενοι χρησιμοποίησαν και χοντρά ξύλα.
Οι πρωτοπαπαδιτες, λέει,κατεβάζανε τα ξύλα με τόση ορμή, που ακουγόταν μακριά ο ήχος
“γκαπ-γκουπ”,τόσο μακριά ώστε να ακούσει το θόρυβο διερχόμενη περίπολος αστυνομικών,που έτρεξε να χωρίσει τους συμπλεκόμενους.
Τοποθετείται το επεισόδιο αυτό στα 1925.
συνολικά 30 άνδρες της χωροφυλακής πήγαν επί τόπου και ύστερα από πολύ κόπο κατόρθωσαν να τους χωρίσουν.
Συνέλαβαν μάλιστα και τους πρωταιτίους του ομηρικού καυγά όλους πρωτοπαπαδιτες και τους έστειλαν δεμένους στα γιαννινα, όπου και καταδικάστηκαν.
Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010
Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε παράθυρα, ντουλάπια ασφαλείας και μπουκάλια φαρμάκων για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε νόμος να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχα με καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλο και μάθαμε να το ξεπερνάμε χωρίς να μας δημιουργούνται ψυχολογικά τραύματα.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από μας να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.
Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstation, Nintendo, Wii, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Internet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα, μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων μας και τους φωνάζαμε από την πόρτα…Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στον σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε τρεις μήνες διακοπές τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατελείωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας την κουβέντα σε κάποιο chat room γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»…συγχαρητήρια!
Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί.
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε παράθυρα, ντουλάπια ασφαλείας και μπουκάλια φαρμάκων για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε νόμος να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχα με καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλο και μάθαμε να το ξεπερνάμε χωρίς να μας δημιουργούνται ψυχολογικά τραύματα.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από μας να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.
Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstation, Nintendo, Wii, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Internet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα, μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων μας και τους φωνάζαμε από την πόρτα…Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στον σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε τρεις μήνες διακοπές τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατελείωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας την κουβέντα σε κάποιο chat room γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»…συγχαρητήρια!
Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)